Θέρος, Άγις

(Σπάρτη 1875 – Αθήνα 1961). Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ποιητή και λαογράφου Σπύρου Θεοδωρόπουλου. Το 1940, σε προχωρημένη ηλικία, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Τ’ ανθρώπινα (βραβείο υπουργείου Παιδείας) και ακολούθησαν διάφορα ποιητικά βιβλία, στα οποία είτε υμνείται η αντίσταση των Ελλήνων κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο είτε παρουσιάζονται λυρικές στιγμές της αγροτικής ηθογραφίας. Το προσωπικό του ύφος, υπερβολικά ρητορικό μερικές φορές, επηρεάστηκε βαθιά από τη γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού, το οποίο αποτελούσε το μεγάλο του πάθος. Το πρώτο του βιβλίο (1909) άλλωστε αποτελούσε μία συλλογή δημοτικών τραγουδιών. Στενά συνδεδεμένος με τον κύκλο του Νικόλαου Πολίτη (βλ. λ.), ο Θ. ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας (Δεκέμβριος 1908). Καρπός της μακρόχρονης λαογραφικής εργασίας του είναι Τα τραγούδια των Ελλήνων (δύο τόμοι, 1951-52, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), κορυφαία επίδοση όχι μόνο της λαογραφικής αλλά και της λογοτεχνικής δραστηριότητάς του, γιατί, όπως ομολογούσε, επιχείρησε σε αυτή «τη σύνθεση ή συνταίριασμα παραλλαγών με μοναχό οδηγό το λογοτεχνικό αισθητικό κριτήριο». O Θ. ασχολήθηκε και με την πολιτική, χρημάτισε βουλευτής και διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.